(Ferðasaga eftir Katrínu Sigurðardóttur)
Ferðasaga úr leikferð Leikfélags Hólmavíkur í Dalabúð, Króksfjarðarnes, Reykjaskóla og Broddanesskóla með leikritið Húrra krakki eftir Arnold & Bach árið 1984.
Lagt var af stað frá Hólmavík á föstudegi og ákveðin sýning um kvöldið í Dalabúð kl. 21. Lagt var af stað upp úr kl. 14 og átti að gefa sér góðan tíma til að ná til Búðardals fyrir sýningu.
Með í förinni á lítilli rútu sem hljómsveitin Þyrlar áttu, voru náttúrulega allir leikararnir auk ljósameistara og hvíslara. Leikmunir voru að mestu leyti í smákerru aftan í rútunni sem fengin var að láni hjá KSH. Bílstjórar voru til skiptis í ferðinni, aðalleikarinn Gunnar Jóhannsson og Hörður Ásgeirsson ljósameistari.
Aðrir ferðafélagar voru Friðrik Runólfsson, Haraldur Jónsson, Sigurður Atlason, Anna Jóna Snorradóttir, Drífa Hrólfsdóttir, Hrafnhildur Guðbjörnsdóttir, Katrín Sigurðardóttir auk sjúffler Birna Björnsdóttir.
Allt gekk vel í byrjun og ákveðið að æfa textann í rútunni á leiðinni og var byrjað inn sýsluna og var um það bil hálfnað á miðri Laxárdalsheiði er einhverjum var litið aftur og rekur upp skaðræðisóp og bílstjórinn (Gunnar) sér í speglinum, þar sem rútan var á leið yfir ræsi, að kerran losnaði aftan úr, tók hring í loftinu fram á við og aftur á hjólin í vegkantinum, og hefðu ekki verið takmarkaðar bremsur á rútunni þá hefði kerran umsvifalaust lent aftan á bílnum, en sem betur fór gerðist það ekki. Kerran laskaðist töluvert sérstaklega að aftan og húsgögnin okkar fóru illa.
Stóll datt út og rifnaði áklæðið, fætur á öðrum fóru í gegnum leiktjaldsfleka, en sem betur fer var hægt að setja veggteppi yfir gatið er á sviðið var komið. Í stólinn varð að stoppa, stagla og negla fyrir sýninguna í Dalabúð, en kerran var eftir óhappið opin að aftan.
Það sem bilaði var nagli í festingunni í beislinu en vegurinn var síður en svo góður. En þetta varð til þess að við urðum að snúa við niður til Borðeyrar og fá bolta í beislið, það tafði okkur mikið en allt hafðist það nú fyrir rest.
Í Búðardal náðum við tímanlega en áhorfendur í Dalabúð voru sárafáir (sirka 35) að okkur fannst á þetta stórum stað. Við fengum gistingu og mat í Dalabúð og hjálp við miðasölu hjá Leikfélagi Laxdæla.
Gistingin í Dalabúð var í kjallaranum og legið á dýnum. Þar gekk allt vel í svefn fyrir rest, ráðnar krossgátur og spjallað frameftir. En um morguninn var erfitt að fá morgunkaffið, þrautalendingin var að fara út um bakdyr á kjallara (þá loks þegar við fundum dyr) og á söluskála kaupfélagsins og fengum okkur morgunhressingu. Sumir voru daprir en allt fór þetta nú vel. Komið var undir hádegi og eftir að hlaða bílinn og kerruna og keyra í Króksfjarðarnes í hádegismatinn sem beið okkar þar, en loksins vaknaði stúlkan sem var með lykilinn að útgöngudyrunum með leikmunina og í millitíðinni galdraði Drífa fram gryfjuplast til að þétta kerruna, svo það var hægt að keyra af stað og var það léttir að allt stóðst áætlun.
Í Króksfjarðarnesi var tekið forkunnar vel á móti okkur enda skyldfólki og vinum að mæta. Hlaðið borð af kræsingum og allt fyrir okkur gert sem hægt var, gott hús og búningsaðstaða enda sýningin vel heppnuð og margt fólk og við ánægð með allan aðbúnað. Fengum einbýlishús til eigin afnota og allt eins og við vildum. Okkur ar auk þess boðið í kvöldmat og að horfa á sjónvarp í einkahúsi.
Svo var Hestamannafélagið með dansleik um kvöldið í Vogalandi. Það var mikið gaman. Sumir tóku það of geist til að byrja með og voru útrunnir áður en ballið var búið, en allir komust í rúmin sín og velsæmið í góðu lagi. Siggi var reyndar ekki ánægður með að vera settur við hliðina á Hadda, en það fer nú tvennum sögum af því, það er ekki gott að segja svona daginn eftir.
En óskup var heilsan misjöfn og bágborin hjá mörgum daginn eftir, sumir þoldu ekki að gengið væri upp og niður stiga og aðrir vildu síst af öllu hafa tóm glös allt í kringum sig og ekki til umræðu annað en að koma sér í morgunkaffið og drífa sig af stað því sýning var auglýst kl. 14 í Reykjaskóla.
Svona eftir á var það tóm vitleysa og of mikil bjartsýni að láta sér detta í hug að vera með sýningu þar á þessum tíma enda aðsóknin eftir því, kringum 25 manns og flest skólabörn á barnamiðum. Erfitt var að koma upp leiktjöldum í íþróttahúsinu, allt í steinsteypu og slæm aðstaða á allan hátt og mannskapurinn eftir því í lélegu stuði. Við sáum líka að okkur var það ofraun að komast frá næstu sýningu sem vera átti í Broddanesskóla kl. 21 um kvöldið, með enn einni uppsetningu á leiktjöldum, taka þau niður, lesta bílinn, fá sér einhverja lífsnæringu í Staðarskála, fara í Broddanes og setja upp tjöldin aftur, og til Hólmavíkur, kjósa í prestkosningum fyrir kl. 20 um kvöldið, aftur út að Broddanesi í búninga og smink og sýna kl. 21. Svo Kata fór í símann í Reykjaskóla og kallaði á hjálp og fékk Magnús rafvirkja og Ásmund trésmið auk annarra að mæta okkur í Broddanesi og bílstjóra til að flytja okkur til Hólmavíkur í prestkosningu og aftur úteftir.
Verk rafvirkjans, trésmiðsins og hinna var að koma upp leiktjöldunum og undirbúa sýninguna og allt fór það vel úr höndum hjá þeim og dagskráin hélt áætlun. Góð sýning og aðsókn, yndislegar undirtektir, enda var það sem við þurftum, svo úttauguð sem við vorum.
Heim komum við uppúr miðnætti á sunnudagskvöld og var þá miklum áfanga náð, en illa farin útgerðin. Ekki vorum við viss um að sófasettið væri nothæft meir því eins og fyrr segir opnaðist kerran að aftan í byrjun ferðar og jós eftir það drullunni af veginum inn í sig og urðu leikmunir fyrir því þrátt fyrir gryfjuplastið.
Í svona leikferð förum við ekki aftur án þess að hafa aukafólk til að koma upp leiktjöldum, sjá um búninga og vinna önnur aukastörf. Það er bjartsýni að ætla sama fólkinu það og er að leika, orðið örþreytt af snúningunum þegar sýningin á að byrja. En mikið var þetta gaman og á eftir að lifa í minningunum árum saman.
